مرحوم فتال نیشابوری (متوفی 508 هجری قمری) در کتاب «روضة الواعظین و بصیرة المتعظین» احوال حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها را بعد از وفات رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله اینچنین نقل می‌کند:
«رُوِیَ أَنَّ فَاطِمَةَ ع لَا زَالَتْ بَعْدَ النَّبِیِّ مُعَصَّبَةَ الرَّأْسِ نَاحِلَةَ الْجِسْمِ مُنْهَدَّةَ الرُّکْنِ مِنَ الْمُصِیبَةِ بِمَوْتِ النَّبِیِّ ص وَ هِیَ مَهْمُومَةٌ مَغْمُومَةٌ مَحْزُونَةٌ مَکْرُوبَةٌ کَئِیبَةٌ حَزِینَةٌ بَاکِیَةُ الْعَیْنِ مُحْتَرِقَةُ الْقَلْبِ یُغْشَى عَلَیْهَا سَاعَةً بَعْدَ سَاعَةٍ فِی کُلِّ سَاعَةٍ وَ حِینَ تَذْکُرُهُ وَ تَذْکُرُ السَّاعَاتِ الَّتِی کَانَ یَدْخُلُ فِیهَا عَلَیْهَا فَیَعْظُمُ حُزْنُهَا»[1]
روایت شده است که فاطمه سلام‌الله‌علیها پس از رحلت پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌وآله همواره (از شدت درد) سر خود را (با دستار) می‌بست و جسمش لاغر و ناتوان شده بود، از شدت مصیبت وفات پیامبر (ص) قامتش خم شده بود، بسیار محزون و اندوهگین شده بود، همواره گریان و دل سوخته بود. هر از گاهی از هوش می‌رفت و بى خود مى شد، مخصوصا هرگاه پیامبر (ص) را به خاطر مى آورد و از ساعاتى که پیامبر به دیدن او مى آمد یاد مى کرد و در آن هنگام اندوهش بیشتر مى شد.
درباره این سایت