به بهانه حلول ماه مبارک ربیع‌الاول .

ماه ربیع‌الاول با تمام زیبایی‌هایش حلول کرد.

ربیع یعنی بهار.

و چه زیباست این بهار را بهانه کنیم برای یا از بهار حقیقی.

محمد (صلی‌الله علیه وآله)؛

همان مولودی که به میمنت میلاد مبارکش این ماه را ربیع المولود نام نهادند.

همان رسولی که با بعثتش روح ایمان را در کالبد بیجان بشریت برانگیخت.

نه‌تنها خود آن بزرگوار، بلکه کتاب آسمانی‌اش نیز بهار است. بهاری برای بیدار کردن دل‌ها.

همچنان که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند:

"تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ‏ فَإِنَّهُ‏ رَبِیعُ‏ الْقُلُوبِ" ¹

قرآن را بیاموزید که همانا بهار دل‌هاست.

و ربیع‌الاول مزین به یادمان دیگری نیز است و آن عبارت است از سالروز آغاز امامت موعود تمام ادیان، امام الإنس و الجانّ، مهدی صاحب‌امان علیه و علی آبائه التحیة والسلام.

همان امامی که وجودش باعث طراوت روزهاست.

در یکی از زیارت‌نامه‌های آن بزرگوار چنین عرضه می‌داریم:

"السَّلَامُ عَلَى رَبِیعِ الْأَنَامِ وَ نَضْرَةِ الْأَیَّام" ²

سلام بر بهار مخلوقات و زیبایی و طراوت روزها.

و البته گریزی هم بزنیم به بهار مؤمن.

هرچند در آستانه زمستان هستیم و این فصل، فصل بهار طبیعت نیست. ولی بهار مؤمن که هست؛ با کوتاهی روزها و بلندی شب‌هایش. همچنان که حضرت امام صادق علیه‌السلام در تعبیری لطیف فرمودند:

"الشِّتَاءُ رَبِیعُ الْمُؤْمِنِ یَطُولُ فِیهِ لَیْلُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَى قِیَامِهِ وَ یَقْصُرُ فِیهِ نَهَارُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَى صِیَامِه" ³

زمستان، بهار مؤمن است، زیرا شب‌های زمستان بلند است و از طول شب جهت بپا خواستن (در نماز و دعا) کمک مى‏گیرد و روزهاى کوتاهش او را به گرفتن روزه مدد می‌نماید.