محبت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نسبت به حسنین علیهماالسلام چنان زیاد بود که حتی در لحظات آخر عمر شریفشان هم نسبت با ایشان ملاطفت ویژه ای می‌کردند.
روایتی که دربارۀ لحظات آخر عمر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نقل شده، حکایت از شدت محبت آن حضرت نسبت به حسنین علهماالسلام و نگرانی آن حضرت نسبت به جفای امت در حق آن دو دارد.
از امیرالمؤمنین علیه السلام روایت شده: در لحظاتی که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله از این دنیا رحلت می‌کردند، به بلال فرمودند: : «ای بلال برو و فرزندان مرا حسن و حسین (علیهماالسلام) را بیاور».
بلال رفت و حسن و حسین (علیهماالسلام) را آورد.
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله ایشان را به سینه خود چسانید و آن دو را مىبوئید.
امیر المؤمنین علیه السلام می‌فرماید که: من گمان بردم که حسن و حسین (علیهماالسلام) سینۀ آن حضرت را به تنگ می آورند؛ لذا خواستم ایشان را از آن حضرت جدا کنم.
در این هنگام رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود:
«دَعْهُمَا یَا عَلِیُّ یَشَمَّانِی وَ أَشَمَّهُمَا، وَ یَتَزَوَّدَا مِنِّی وَ أَتَزَوَّدَ مِنْهُمَا، فَسَیَلْقَیَانِ مِنْ بَعْدِی أَمْراً عُضَالًا، فَلَعَنَ اللَّهُ مَنْ یُخِیفُهُمَا، اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَوْدِعُکَهُمَا وَ صَالِحَ الْمُؤْمِنِینَ»[1]
اى على با ایشان کاری نداشته باش؛ بگذار آن دو مرا ببویند و من ایشان را ببویم و بگذار ایشان از من توشه برگیرند و من از ایشان توشه بگیرم؛ زیرا طولی نمی‌کشد که بعد از من کار را بر ایشان سخت می‌گردانند؛ لعنت خداوند بر کسى که (بر آن دو ظلم کرده) ایشان را نگران (و پریشان) کنند. بار خدایا ایشان و صلحاى مؤمنین را به تو می‌سپارم.
درباره این سایت